Liefde voor later

Jij met je blauwe haren. Ik observeer je, zonder dat je het merkt. Je blauwe haren geven de indruk dat je je wilt afzetten tegen wat 'normaal' is. De blik in je ogen past daar niet bij. Ik zie verdriet. Ik zie onzekerheid. Waar komt het vandaan? Wie was je, voordat het verdriet zich in je nestelde?

En jij met je zelfverzekerde tred. Al bellend loop je me voorbij. Het geluid van je hakken klinkt nog lang na. Ik zie een zekere hardheid in je blik. Een hardheid die er niet hoort te zijn. Wat heeft die hardheid veroorzaakt? Of misschien moet ik vragen: wie heeft die hardheid veroorzaakt? Wie was je, toen je nog zacht uit je ogen keek?

En jij, kleine jongen, op duizenden kilometers afstand. Beelden van jou gaan de wereld over. Je hebt een geweer in je handen. Je blik is leeg. En met die lege blik in je ogen vertel je wat je geleerd is. Over de ongelovigen die vermoord moeten worden. Je bent nog zo jong. Nog niet zo heel lang geleden keek je moeder je in de ogen en werd ze vervuld met liefde. Omdat jij naar haar keek, in volle afhankelijkheid. Met een blik die gevuld had moeten worden met liefde.

Ik kijk naar mijn kinderen. Ik kan ze niet beschermen tegen de pijn die ze ongetwijfeld te wachten staat. Ik kan ze niet beschermen tegen harde woorden. Ik kan ze niet beschermen tegen negatieve ervaringen. Ik kan ze wel liefde geven. Zoveel als binnen mijn mogelijkheden ligt. En ik kan alleen maar hopen dat, als ze groot zijn, die liefde in hun ogen zichtbaar is en blijft.

Dat is waar kinderen recht op hebben. Op heel veel liefde. Laten we als 'grote mensen' de kinderen om ons heen ermee volstoppen. Zodat blikken vol verdriet, hardheid, leegheid gevuld worden met liefde. En zij op hun beurt de kinderen van de volgende generatie kunnen volstoppen met liefde.