"Ik zit hier maar te zitten"

Dat stond er in de kop van het artikel dat ik afgelopen zaterdag op mijn nieuws-app las. Niet ziek en toch een doodswens; ouderen in onze maatschappij. Het artikel raakte me. Zette me aan het denken.

Als ik nadenk over later (heel veel later) dan hoop ik een wijze oude vrouw te zijn. Iemand die met veel levenservaring en wijsheid de jongere generaties verder kan helpen. Ik stel me dan voor dat er een jongere naar me toe komt en vertelt waarmee hij zit. Dat ik hem een kort en krachtig antwoord geeft en hij zegt: "Dat ik daar niet aan gedacht heb. Je hebt gelijk, omaatje, bedankt!"

Maar ik lees dat de oudere van nu niet verder wil leven. Niet wil wachten op de dood, maar daar zelf het initiatief in wil nemen. Omdat ze het gevoel hebben niet meer mee te tellen. Met al hun levenservaring en levenswijsheid hebben ze nu het gevoel niet mee te tellen, hier maar te zitten en onnodig te wezen. Hoe kan dat?!

Onze maatschappij is zo gebrand op presteren. Vanaf de kleuterschool staat het centraal. Op naar die goede/betere/beste baan. En dan heb je die baan en dan moet je doorgroeien. Hogere functie, beter salaris. Tot de dag dat je met pensioen mag. En dat waar we ons hele leven al mee bezig zijn, namelijk presteren, valt weg. Blijkt dat wat je hebt opgebouwd prima door een ander, jonger persoon kan worden overgenomen. En blijk je misbaar te zijn.

Hier gaat het mis in onze maatschappij. Want geef toe, we zeggen toch allemaal wel eens lachend dat je merkt dat bepaalde karaktereigenschappen sterker worden met het ouder worden? Als ik voor mezelf spreek; hoe vaak vergeet ik die schat aan levenservaring en levenskennis en zie ik vooral verzuring, verbittering en aftakeling? En heel stiekem neem ik onze wijze ouderen steeds minder serieus.

Ik neem me voor om de ouderen die op mijn pad komen met andere ogen te bekijken. Als schatten met een enorme waarde. Als ik zelf ooit een wijze oude dame wil zijn, heb ik de wijze ouden van nu nodig. Ik hoop dat de ouderen van nu beseffen hoeveel ze waard zijn. De parels van de maatschappij, ze zijn onmisbaar.