Puur

Terwijl we zitten te eten klatert buiten de regen met bakken uit de hemel. Een blik naar buiten vertelt me dat het opruimen van het buitenspeelgoed vandaag niet zo goed gelukt is. Naast veel ander speelgoed ligt een step in de regen heel veel water op te vangen.

Ik kan het niet laten er iets van te zeggen en mopper wat over regen en roest en zo. Over dat ik dat wel vaker heb gezegd. En dan klinkt er naast me een lief, helder stemmetje. "Ik heb dat gedaan." Ik smelt. Het kleutermeisje naast me gaat verder. "Ik had gestept en toen ging ik naar binnen en toen ben ik vergeten om de step in de schuur te zetten."

Haar eerlijkheid laat mijn irritatie als sneeuw voor de zon verdwijnen. Daarvoor in de plaats komt een warm gevoel van liefde voor dit meisje en haar puurheid. Ze houdt me ook een spiegel voor. Ik zou haar niet snel nadoen als ik word geconfronteerd met een foutje. Waarschijnlijker is dat ik me in plaats daarvan schuldig zou voelen, de boosheid van de ander over me heen zou laten komen en me zou gaan verdedigen. En toegeven dat ik fout zat? Nee, niet zo snel. Ik zou dus boosheid laten groeien in plaats van laten smelten. Niet bewust, maar toch. Mijn dochter laat me op haar pure manier zien hoe je door een fout toe te geven de angel uit de situatie haalt. Niet bewust, maar toch.

Ondertussen ligt die step nog steeds in de regen. Het is ineens niet zo erg meer.